Korea Południowa – kraj samobójców

Zdjęcie: emozak

Inaczej niż na Zachodzie, w Korei Południowej to kobiety podejmują próby samobójcze dwukrotnie częściej niż mężczyźni, również liczba osób w wieku powyżej 70 lat, która wybiera szybki koniec, jest niezwykle wysoka. Mimo to pomoc psychologiczna i psychiatryczna są tematem tabu, Koreańczycy nie chodzą na terapie, nie diagnozują swoich problemów, nie rozmawiają o nich. Korea Południowa to kraj skrajności, podczas gdy wskaźnik urodzeń jest najniższy na świecie, wskaźnik samobójstw i ubóstwo wśród osób starszych są najwyższe wśród rozwiniętych krajów. 

Te dwie skrajności wskazują na jedną rzecz – mimo technologii i zaawansowanej medycyny, życie staje się trudne. Dlaczego Korea Południowa jest jednym z tych krajów, które są uważane za „wciąż żywotne”, a jednocześnie, co roku zajmuje pierwsze miejsce pod względem wskaźnika samobójstw? Dlaczego osoby w wieku powyżej 70 lat są najczęstszymi ofiarami samobójstw? Dlaczego kobiety podejmują skrajne decyzje częściej niż mężczyźni? Jaka jest główna przyczyna samobójstw związanych z uzależnieniem od substancji? 

Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom ogłosiło 14 lutego „13. kompleksowe statystyki obrażeń krajowych”. Według statystyk przyczyn zgonów z 2021 roku, rocznie z powodu samobójstwa umiera 13 352 osób (26 na 100 000 osób). Codziennie popełnia samobójstwo 36.6 osób. Co 39 minut jedna osoba opuszcza ten świat przez własną rękę. 

Ponury obraz nadal się utrzymuje. Ponad 70% osób w wieku od 10 do 49 lat, które zginęły w wyniku obrażeń, popełniło samobójstwo. Wskaźnik ten jest o 2,3 razy wyższy od średniej dla krajów OECD (Organisation for Economic Co-operation and Development). Korea Południowa zajmuje pierwsze miejsce spośród 38 krajów OECD pod względem liczby samobójstw. Kobiety są dwukrotnie bardziej podatne na próby samobójcze niż mężczyźni. Najwięcej zgonów z powodu samobójstw przypada grupie 70+ lat. Próby samobójcze związane z uzależnieniem stanowiły 80,7% wszystkich przypadków. 

Miejsce, w którym dokonywane są samookaleczenia lub samobójstwa, to głównie domy lub inne miejsca zamieszkania. Zdarzenia te skupiają się głównie między godziną 22:00 a 4:00 rano. Jaką przekazuje to statystyka? Darwin w swojej książce "O pochodzeniu gatunków" napisał: "Przyroda nigdy nie popełnia szkodliwych dla siebie czynów". Niemniej jednak rocznie około 800 000 osób na całym świecie umiera przez samobójstwo. To więcej niż liczba wszystkich ofiar wojen i zabójstw razem wziętych. 

Portal VeryWell Mind wymienia około 10 przyczyn samobójstw. Pierwszą z nich jest depresja. Depresja wywołuje wysoki poziom emocjonalnego cierpienia i poczucie utraty nadziei, uniemożliwiając znalezienie innych sposobów rozwiązania problemów niż samobójstwo. Ponadto, inne zaburzenia psychiczne, takie jak zaburzenia lękowe, zaburzenie afektywne dwubiegunowe, zaburzenie osobowości borderline, zaburzenia odżywiania, schizofrenia, mogą również prowadzić do samobójstwa. 

Stres pourazowy zazwyczaj prowadzi do depresji po upływie pewnego czasu. Osoby, które doświadczyły traumatycznych wydarzeń w dzieciństwie, takich jak wykorzystywanie seksualne, przemoc fizyczna, czy traumy wojenne, mają wysokie ryzyko popełnienia samobójstwa nawet po wielu latach. Leki przeciwbólowe i alkohol również mogą prowadzić do impulsu samobójczego. Najbardziej niebezpiecznym działaniem ubocznym leków przeciwdepresyjnych przepisywanych pacjentom z depresją jest paradoksalnie samobójstwo. Amerykańskie władze zdrowia publicznego uważają, że leki przeciwdepresyjne są szczególnie śmiertelne dla młodzieży. Oprócz leków przeciwdepresyjnych, leki przeciwalergiczne, leki na ADHD (zaburzenie nadpobudliwości psychoruchowej), Tamiflu, leki na łysienie i leki na trądzik mogą wywołać impulsy samobójcze. 

Wszystkie te informacje zostały ujawnione przez Światową Organizację Zdrowia, władze zdrowia publicznego w USA, Ministerstwo Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej Japonii, Europejską Agencję Leków itp. W 2006 roku w Japonii doszło do serii przypadków samobójstw nastolatków, którzy zażyli Tamiflu, w wyniku czego zginęło 39 osób. Osoby cierpiące na depresję i inne zaburzenia psychiczne często nadużywają substancji psychoaktywnych i alkoholu. Kiedy te czynniki się łączą, ryzyko wzrasta. Osoby znajdujące się w sytuacji utraty lub obaw o utratę mają wysokie ryzyko popełnienia samobójstwa. Do takich sytuacji należą niepowodzenia szkolne, aresztowanie lub więzienie, prześladowania, wstyd lub upokorzenie, kryzys finansowy, rozwód, utrata pracy, wykluczenie ze strony rodziny oraz utrata społecznego statusu. 

Im większe poczucie rozpaczy, tym większe ryzyko próby samobójczej i śmiertelności z nią związanej. Kiedy traci się wszelką nadzieję i uważa, że dalsze zmiany są niemożliwe, pozytywne aspekty życia stają się niewidoczne. Jedynym dostępnym wyjściem wydaje się być samobójstwo. Podczas, gdy obserwatorzy mogą dostrzegać poprawę sytuacji, osoba dotknięta tragedią może nie dostrzegać żadnej nadziei z powodu swojego pesymizmu i rozpaczy. W rzeczywistości wiele osób próbuje popełnić samobójstwo nie ze względu na odczuwanie samego cierpienia, ale dlatego, że wydaje im się to jedynym sposobem ucieczki od cierpienia. Jest to spowodowane różnicą w perspektywie pomiędzy obserwatorami a osobami zaangażowanymi. 

Osoby cierpiące na przewlekłe bóle lub przewlekłe choroby, gdy tracą nadzieję na leczenie, często próbują odzyskać godność życia lub kontrolować swoje cierpienie poprzez samobójstwo. Oczywiście, w niektórych krajach dopuszczalne jest to jako powód legalnego wspomaganego samobójstwa. Badania wykazały, że ponad połowa osób z przewlekłymi bólami doświadcza poważnych objawów depresji i lęku. Gdy osoba cierpiąca na przewlekłe bóle lub nieuleczalną chorobę czuje się ciężarem dla innych z różnych powodów, może odczuwać impulsy samobójcze. Osoby te mogą czuć się dla swojej rodziny jak obciążenie, ponieważ samodzielnie mogą mieć trudności z leczeniem lub codziennym życiem, co może prowadzić do myśli typu: "Jeśli mnie nie będzie, to…”.

Społeczna izolacja, gdy łączy się z niskim poczuciem własnej wartości, może prowadzić do samobójstwa. Utrata przyjaciół, partnera życiowego, separacja lub rozwód, choroby fizyczne lub psychiczne, emerytura, przeprowadzka i inne czynniki mogą prowadzić do społecznej izolacji. Kiedy izolacja łączy się z niskim poczuciem własnej wartości, może prowadzić do samotności, depresji, nadużywania alkoholu i narkotyków oraz innych czynników ryzyka samobójstwa. Jest również ryzyko prób samobójczych i przypadkowych samobójstw, gdzie osoba może wysyłać sygnały o potrzebie pomocy, ale nie ma zamiaru popełnienia samobójstwa. Mogą one prosić o pomoc w sposób, który może być postrzegany jako próba samobójcza, ale nie mają intencji zakończenia życia. Niebezpieczeństwo polega na tym, że osoba podejmująca próbę samobójczą może błędnie ocenić skutki swoich działań, myśląc, że nie umrze. W takich przypadkach ryzyko śmierci może być większe. 

Wcale nie jest mniej niebezpieczne, jeśli ktoś preferuje pasywne formy samobójstwa, takie jak zasypianie w nadziei na śmierć lub na wypadek. Samobójcze impulsy mogą szybko zmieniać się z pasywnych na aktywne, dlatego też należy uważać, gdy ktoś wokół nas wyraża takie myśli. Sytuacja może się szybko zmienić, dlatego ważne jest, abyśmy zwracali na to uwagę i oferowali wsparcie. 

Przyczyna, dla której Korea zajmuje pierwsze miejsce pod względem wskaźnika samobójstw, jest oczywista. Jest nią gwałtowna zmiana w strukturze politycznej, społecznej i ekonomicznej. W przeciwieństwie do innych krajów odnoszących sukcesy w procesie industrializacji, Korea odniosła sukces w krótkim czasie. Choć kraj osiągnął wysoką produkcję krajową i wysoką pozycję na arenie międzynarodowej, to wewnętrznie różnice między bogatymi a biednymi stały się rażące. Wynika to z nieustającej konkurencji i hierarchizacji społecznej, co prowadzi do społeczeństwa kapitalistycznego, gdzie nikt nie używa słowa "klasa", ale faktycznie jest to społeczeństwo oparte na hierarchii kapitału. Dla tych, którzy nie mogą awansować w tej hierarchii, poczucie względnego wykluczenia prowadzi do coraz większego wykrwawienia się psychicznego. Struktura społeczno-ekonomiczna musi być ciągle przebudowywana, ale oczekiwanie na to jest zbyt długie, gdyż liczba osób cierpiących psychicznie rośnie zbyt szybko.