Minimalizm i podróże

Źródło: flickr.com

Ileż to problemów, nieporozumień i konfliktów w społeczeństwie w skali makro i mikro powoduje ludzki minimalizm. Zamknijmy na chwilę oczy i pomyślmy, jak lepiej by nam wszystkim się żyło, gdybyśmy po prostu zadali sobie trud zrozumienia, że każdy jest trochę inny i każdy ma swoją określoną ścieżkę wartości i pragnień, które kierują naszym życiem, ale żadna (istnieją oczywiście skrajne wyjątki) nie jest gorsza ani lepsza.

Ileż zacietrzewienia, nienawiści i odrzucenia moglibyśmy uniknąć, gdyby tylko chciało nam się podjąć trud zastanowienia, że pewne wartości i styl życia, które nabyliśmy, nie są wcale ostateczne, wieczne i najlepsze; najczęściej są po prostu odzwierciedleniem miejsca i otoczenia, w jakim przystało nam dorastać. O ile wszystko stało by się proste, gdybyśmy po prostu... trochę odpuścili i paradoksalnie skupili się na własnym życiu, nie oceniając z góry innych, którzy mają czelność myśleć inaczej.

Mały przykład z mojego życia: swego czasu mieszkając w Hiszpanii z kolegami z Polski, poznaliśmy pewną Brazylijkę. Oczywiście - swobodna rozmowa grupki młodych ludzi, skakaliśmy z tematu na temat. W pewnym momencie ni z tego, ni z owego zaczęliśmy gaworzyć o seksie. Po kilku minutach rozmowy zdałem sobie sprawę, że rozmawiając o normalnej, ludzkiej przecie sprawie byliśmy z jakiegoś powodu zażenowani i zawstydzeni w ogóle wypowiadając owe feralne słowo „seks” nie gorzej niż mnisi z benedyktyńskiego klasztoru, przynajmniej w porównaniu do naszej południowoamerykańskiej koleżanki. Natomiast jej sposób dyskusji nie różnił się za bardzo od rozmowy o jutrzejszym obiedzie. Niby śmieszna i nieistotna sprawa; wydała mi się jednak dość symptomatyczna. Nie istnieją przecież żadne wieczne zasady wyryte w ludzkiej duszy, które czyniły by z seksu tabu. Winą naszej postawy jest raczej wychowanie w katolickiej Polsce. Nie chodzi mi nawet stricte o katolicyzm – Brazylia jest przecież również katolickim krajem – a o nasz miejscowy miks kulturowy, który czyni rozmowy o sprawach seksualnych niezręcznymi. Owa dziewczyna podchodziła do tego wszystkiego zupełnie normalnie, bez zbędnej „napinki”, tak jak robią to jej rówieśnicy: wszyscy traktują seks jako zwykłą, codzienną, ludzką sprawę - i ot zagadka – nie są wcale mniej szczęśliwi niż my, nauczeni od zawsze, że do tego typu spraw należy podchodzić z „szacunkiem” i „rezerwą”. Magicznym sposobem i ona, i my, potrafimy być szczęśliwi i spokojnie żyć, mając diametralnie inne spojrzenie na pewne sprawy.

To, co uczy nas krytycznie myśleć i stawiać pod wątpliwość nasze własne przekonania, otwierając nam głowę na innych ludzi, to podróże. Bez tego nigdy nie pojmiemy fenomenu różnorodności. Ciężko jednak zrozumieć pewne sprawy, gdy najdalej w całym swoim życiu podróżujemy na all inclusive do egipskiej Hurghady, a zamiast tego wydajemy ciężkie pieniądze na trzeci w ciągu dziesięciu lat remont kuchni. Apeluję: zostawmy te pięcioletnie, ładne jeszcze przecież kafelki w łazience i pojedźmy gdzieś dalej, zwiedźmy coś, poznajmy nową kulturę (ale tak naprawdę, a nie oglądając jedynie basen w hotelu w Tunezji). Dzięki temu może trochę bardziej zrozumiemy, że ktoś może żyć inaczej; w związku z tym poszerzymy horyzonty i przewietrzymy głowę. Zrealizujmy i wpiszmy się choć troszkę w misję człowieka, która polega na coraz to większym poznawaniu i odkrywaniu sensu i istoty naszego człowieczeństwa. Zapomnijmy przez chwilę, czy ciepło nam w tyłek, ale zadajmy sobie trud postawienia sobie pytań. Wtedy staniemy się trochę bardziej ludzcy. Bez tego nasza cywilizacja nie będzie szła do przodu, a partie polityczne dalej zbijać będą kapitał wyborczy na odwoływaniu się do naszych najgłębszych lęków.

Tak mi się przynajmniej wydaje.