Muzeum w Miami ukazujące historie społeczności LGBTQ

Vizcaya Museum and Gardens w nocy, Miami. Zdjęcie: Jeffrey Greenberg/Universal Images Group/Getty Images

Chalfin był uprzywilejowanym białoskórym mężczyzną, a historia jego życia i pomyślnej kariery pozwala nam zrozumieć, jak myślimy o postrzeganiu orientacji seksualnej i tożsamości płciowej w przeszłości, a także dlaczego warto jest odzyskać kontrolę nad tymi historiami w dzisiejszych czasach. Historia Chalfina pokazuje jak członkowie lokalnej społeczności starają się odnaleźć – a nieraz samodzielnie tworzą – wspólną przeszłość, która pomaga im zrozumieć teraźniejszość.

Chalfin urodził się 2 listopada 1874 roku w Nowym Jorku. Uczył się w wielu prestiżowych uczelniach, w tym w Harvardzie, Art Students League of New York, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Paryżu czy American Academy in Rome. Kiedy Chalfin przybył do Miami w latach dziesiątych XX wieku, miasto przyciągało głównie białoskórych bogaczy, dla których tropikalny klimat i nieprzeniknione bagna Florydy były lekarstwem na zepsucie w zatłoczonych i nadmiernie uprzemysłowionych miastach północy. Jedną z tych szych był James Deering, biznesowy magnat z Chicago, którego ojciec stał się z czasem współzałożycielem czołowego producenta sprzętu rolniczego. To on zatrudnił Chalfina na stanowisko czołowego projektanta i kierownika artystycznego swojej zimowej willi.

W celu zbudowania willi, Chalfin i Deering przebyli razem podróż przez Europę w poszukiwaniu obiektów ze „Starego Świata”, które mogliby umieścić w swojej tropikalnej posiadłości. Chalfin, będący w okresie 1914—1922 nieregularnym mieszkańcem Miami, próbował nadać budynkowi poczucie historyczności i teraźniejszości poprzez połączenie klasycznego rzemieślnictwa ze współczesnymi wrażliwościami. Vizcaya stała się ogólnokrajowym symbolem przemiany Miami z sennej dziczy w tętniące życiem miasto, a także obraz kultury i architektury obu Ameryk.

Chalfin pomógł wykreować ten obraz Miami jako tropikalnej „krainy baśni” przeznaczonej dla głównie białoskórych osób, w której można uciec od zgiełku przemysłowej północy. Ta metaforyczna piaskownica pozwalała wielu ludziom nagiąć normy płciowe czy seksualne. O ile społeczność LGBTQ nie istniała wtedy w ten sam sposób co dziś – dla przykładu, większość ludzi nie identyfikowało się jako hetero- czy homoseksualiści – historyczne źródła dają nam jasno do zrozumienia, że jednopłciowe związki i pociągi Chalfina były na początku XX wieku w co najmniej cichy sposób znane i tolerowane pośród społeczności Miami, a nawet dalej.

Chalfin mieszkał na pokładzie barki mieszkalnej zacumowanej na terenie posiadłości Vizcaya w Miami wraz ze swoim partnerem i asystentem Louisem A. Koons Juniorem. Asystentka osobista Deeringa, Althea McDowell Altemus, w dość niesubtelny sposób opisywała Chalfina jako „zaiste wytwornego dżentelmena”, który mieszkał ze swoim „bliskim partnerem i ich Chowami”. Altemus wiedziała, że barka została sfinansowana przez Deeringa, który wiedział o ich związku – a także o tym, że Chalfin prowadził hodowlę zarodową psów rasy Chow Chow. 47-letni Koons zmarł na zapalenie płuc w 1929 roku. W tamtym okresie Koons zamieszkiwał przeważnie w Nowym Jorku, a ich związek wyglądał wtedy zgoła inaczej.

Chalfin był powiązany z innym mężczyzną, Anthonym Cerullo, opisanym w spisie ludności jako „służący”, „sekretarz” i „partner Chalfina, a w 1950 roku widniał w dokumentach jako adoptowany syn; to mogła być popularna wtedy strategia pośród zamożnych osób, aby móc prawnie ochronić osobę „adoptowaną” w podobny sposób, w jaki dokonałoby to małżeństwo. Była to też metoda stosowana przez osoby nieheteronormatywne, aby zawrzeć prawnie uznany związek ze swoimi partnerami i uniknięcie płacenia podatków. Do lat 50-tych kultura i polityka w Ameryce znacząco się zmieniły. Po II Wojnie Światowej ludzie częściej zaczęli identyfikować się jako hetero- lub homoseksualiści, a wraz z tym pojawiły się nowe fale czystek anty-LGBT – podejmowanie się tego typu społecznych i prawnych strategii było więc kluczowe.

Zarówno Vizcaya, jak i Miami przeszły dramatyczne zmiany w latach 50-tych i 60-tych. Dziedzice Deeringa przekazali własność nad rezydencją hrabstwu Dade w 1952 roku i stała się ona publicznymi ogrodami i muzeum. Pośród nagłych zmian demograficznych spowodowanych migracjami mieszkańców z terenu całych Stanów Zjednoczonych, a także Ameryki Łacińskiej i Karaibów, Miami także doświadczyło swojej własnej wersji tzw. „Lawendowej Paniki”, kampanii mającej na celu ukazanie społeczności LGBT jako prowodyrów wielu problemów społecznych, od naruszeń bezpieczeństwa narodowego do komunizmu i przestępczości pośród nieletnich. Najazdy na gejowskie kluby i miejsca zgromadzeń stały się częstsze, a florydzkie organy władzy ustawodawczej stworzyły nawet komitet, którego celem było przeprowadzanie śledztw na osobach LGBT i usuwanie ich z wpływowych stanowisk, zwłaszcza szkół.

To mogło wpłynąć na sposób, w jaki Chalfin był postrzegany w latach 60-tych. W atmosferze trwającego w całym kraju ruchu anty-LGBT, urodzony w Kolumbii Diego Suarez, który był architektem krajobrazu odpowiedzialnym za ogrody w Vizcaya, w wywiadzie nazwał Chalfina „zdecydowanie najgorszym lalusiem, jakiego kiedykolwiek znałem”. Podkreślał to, jak „niecodziennie kobiecy” był Chalfin i jak Koons „najzwyczajniej w świecie kręcił się wokół Chalfina”. Mimo tego, że pokrywa się to z informacjami sprzed dekad— Suarez od dawna był w konflikcie z Chalfinem, który podważał wysiłki Suareza i innych architektów pracujących nad Vizcaya—ten sentyment wydawał się odejść od dotychczasowej bezsłownej tolerancji orientacji Chalfina. Być może były to rzeczywiste odczucia Suareza wobec Chalfina, ale wydaje się to być też odzwierciedleniem klimatu politycznego, który panował w okresie, w którym ten wywiad został przeprowadzony.

Przez dziesięciolecia po śmierci Chalfina w 1959 roku, historia zarówno jego samego, jak i innych członków społeczności LGBT w Vizcaya w głównej mierze zanikły. Jednakże po tym, jak niektórzy mieszkańcy Miami spróbowali odszukać queerową historię lokalnej społeczności, pojawiły się nowe, niepotwierdzone historie. Dla przykładu, jedna z nich postawiła orientację Deeringa pod znakiem zapytania. W latach 60-tych pewna gazeta nazwała nawet dawno zmarłego Deeringa „ugrzecznionym kawalerem, który od kobiet wolał burbon”. O ile Derring przez całe życie był „kawalerem”, co mogło oznaczać, że był homoseksualistą, pewne poszlaki sugerują, że mógł mieć romans z żoną swojego przyjaciela.

Mimo to, poszukiwania queerowej przeszłości willi, które głównie skupiały się na zagadce związanej z Derringiem, przybrały na sile w latach 80-tych i 90-tych, jako że budynek stał się centrum walki społeczności LGBTQ z rozprzestrzeniającym się wtedy wirusem HIV/AIDS. Miami było trzecim w kraju miejscem z największą ilością zarażonych osób. W obliczu obojętności i zaniedbania ze strony rządu, członkowie społeczności w Miami w 1983 roku stworzyli Zdrowotną Sieć Kryzysową (Health Crisis Network; obecnie Care Resource). Rok później rozpoczęli działalność White Party (Białej Imprezy), skromnej zbiórki charytatywnej dla osób dotkniętych przez HIV/AIDS.

White Party błyskawicznie rozrosła się na cały kraj, przyciągając do siebie co roku tysiące osób. Uczestnicy ubierali się cali na biało, czasami w wyzywający sposób, a następne brali udział w serii imprez i świąt, w czasie których zbierano pieniądze na walkę z HIV/AIDS. White Party stała się jednoznaczna z willą Vizcaya, jako że to właśnie tam do 2010 roku organizowano imprezę. Stała się także świadectwem siły społeczności LGBTQ. 

W 2014 roku rząd prezydenta Baracka Obamy wraz ze Służbą Parków Narodowych ogłosiła nowe studium tematyczne, którego celem było promowanie obiektów o wysokim znaczeniu dla społeczności LGBTQ i jej historii. Vizcaya została jednym z tych obiektów i wspólnie z organizacjami społecznymi pokroju Miami AIDS Memorials Project rozpoczęła inicjatywy mające na celu ochronę i udokumentowanie zarówno tych bardziej, jak i mniej znanych historii. Obejmuje to życia i doświadczania czarnoskórych robotników z Bahamów, którzy przyczynili się do powstania zarówno willi, jak i infrastruktury całego wczesnego Miami, a także życia osób takich jak Chalfin i Koons, które przypominają nam, jak ważne w kształtowaniu wczesnej kultury Miami były nagięcia w normach płciowych i seksualnych.

Poza konserwacją pamięci White Party, Vizcaya organizuje także wydarzenia związane z Miesiącem Dumy, a obecnie, ze względu na urodziny Chalfina, organizuje także Pastiche, unikatową dla muzeum wystawę prowadzoną przez artystkę Lauren Shapiro. Celem wystawy jest uczczenie artystycznej spuścizny Chalfina poprzez eksplorację połączeń historii, architektury i technologii w ceramicznych rzeźbach Shapiro. Zarówno ta, jak i wiele innych inicjatyw prowadzonych w Vizcaya, ukazuje ważność społeczności w kształtowaniu pamięci o historii. Wszystkie te istotne kroki w stronę ochrony, upamiętnienia i podzielenia się mniej znanymi czy opowiadanymi historiami mocno uwydatniają niewyraźne granice pomiędzy przeszłością, a teraźniejszością.