Woda pitna w szkodliwych budynkach mieszkalnych: profile odpowiedzialności

Przepisem mającym na celu zwiększenie niepokoju osób zarządzających blokami mieszkalnymi jest z pewnością ten wprowadzony dekretem ustawodawczym nr 18/2023, który bezpośrednio kwestionuje postać administratora budynków mieszkalnych. Zdjęcie: www.aquaporin.com. 

Kronika i toczące się sprawy sądowe mówią nam, że życie w bloku mieszkalnym jest często źródłem sporów. Ta praktyczna książka jest zalecana, aby zapewnić klucz do rozwiązywania najczęstszych problemów: Condominium Survival Manual.

1. Nowa postać kierownika wewnętrznej dystrybucji wody

Art. 2 lit. q) dekretu ustawodawczego nr 18/2023 stanowi, że zarządca wewnętrznej dystrybucji wody (GIDI) to właściciel, zarządca, dyrektor lub dowolna osoba, nawet jeśli jest delegowana lub zatrudniona na podstawie umowy, która jest odpowiedzialna za wewnętrzny system dystrybucji wody w obiektach publicznych i prywatnych, znajdujący się między punktem dostawy a punktem poboru wody.

Norma definiuje "wewnętrzny system dystrybucji wody" (art. 2, ust. 1, lit. hh) jako zestaw rur, armatury i urządzeń zainstalowanych między siecią dystrybucyjną zarządcy hydroforni a kranami użytkownika końcowego;

System, o którym mowa, znajduje się pomiędzy "punktem dostawy" (który jest punktem, w którym rura przyłączeniowa wody łączy się z systemem centralnym i znajduje się przy liczniku objętości, tj. liczniku - art. 2 ust. 1 lit. cc) a "punktem użytkowania", tj. kranem budynku mieszkalnego, który jest punktem wylotowym, z którego można pobierać wodę (art. 2 ust. 1 lit. dd). 

Do licznika mediów budynku mieszkalnego, dostawca jest odpowiedzialny za jakość wody; od licznika do kranów, zarządca jest odpowiedzialny za jakość wody (również za rury i urządzenia, które, zgodnie z prawem cywilnym, są uważane za własność właścicieli budynku mieszkalnego, ponieważ znajdują się wewnątrz wyłącznych jednostek własności). GIDI jest odpowiedzialny za utrzymanie wymogów przydatności do spożycia na odcinku wewnętrznej dystrybucji w ramach swoich kompetencji (tych zanieczyszczeń, które pochodzą z rur, armatury i wyposażenia, które składają się na wewnętrzną instalację wodną kondominium).

Kronika i toczące się sprawy sądowe mówią nam, że życie w budynku mieszkalnym jest często źródłem sporów. Ten praktyczny tom jest zalecany jako klucz do rozwiązywania najczęstszych problemów: https://www.maggiolieditore.it/manuale-di-sopravvivenza-in-condominio.html?utm_term=8891667403&utm_source=www.diritto.it&utm_medium=wpplugin&utm_campaign=acqua-potabile-condominio-salubre-responsabilita 

2. Poważne infekcje żołądkowo-jelitowe mieszkańców bloków mieszkalnych a odpowiedzialność karna burmistrza za zawinione zaniechanie poboru wody

Mieszkańcy kilku bloków mieszkalnych w miejscowości wypoczynkowej skarżyli się na wyraźne objawy ostrych infekcji żołądkowo-jelitowych wywołanych przez zarazki. Dochodzenia wykazały, że epidemia została spowodowana zanieczyszczeniem wody dostarczanej z kranów tych budynków mieszkalnych; źródłem skażenia był wyciek wody z kanalizacji do akweduktu spowodowany osunięciem się ściany, która zatkała stary rurociąg kanalizacyjny: osunięcie to doprowadziło do wypływu ścieków znajdujących się w komorze zbiorczej w pobliżu źródła, które zasilało miejscowy zbiornik i wynikającego z tego skażenia. Sąd skazał burmistrza na karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, 7 miesięcy i 20 dni, a także na zapłatę odszkodowania stronom cywilnym. Pierwszy obywatel został skazany za przestępstwa z art. 440, 452 kodeksu karnego, ponieważ jako szef służby wodnej spowodował zanieczyszczenie wody. W toku postępowania okazało się, że skażenie bakteryjne i wirusowe wód zbiornika stanowiło ryzyko, które było nie tylko absolutnie przewidywalne, ale nawet przewidziane. Po zidentyfikowaniu zasady ostrożności w chlorowaniu, opracowanej i skrystalizowanej w wytycznych sektora zarządzania wodą pitną, oraz biorąc pod uwagę, że burmistrz był wielokrotnie wzywany do przestrzegania tej zasady ostrożności, sędzia uznał, że bakteryjnemu i wirusowemu skażeniu wód zlewni można było zapobiec poprzez proste wprowadzenie chloru. Sąd Apelacyjny podtrzymał wyrok sądu. Apelacja skazanego do Sądu Kasacyjnego potępiła prawną rekonstrukcję przestępstwa i sposób potraktowania kary: Sąd Kasacyjny uznał jednak apelację za niedopuszczalną. Najwyżsi sędziowie wskazali, że przypisane oskarżonemu przestępcze zachowanie należało ukonstytuować jako przestępstwo zawinionego przekupstwa wodnego przez zaniechanie, przewidziane w art. 40 § 2, art. 440, art. 452 § 2 kodeksu karnego. Przestępstwo to jest przestępstwem z wolnej stopy, wystarczy bowiem, aby działanie było zdolne do spowodowania zdarzenia, co może nastąpić zarówno przez czynne, jak i przez bierne zaniechanie sprawcy. Orzeczenie Sądu Najwyższego koncentrowało się na cechach odróżniających przestępstwo zatrucia wody lub środka spożywczego (art. 439 k.c. w postaci umyślnej i art. 452 § 1 k.c. w postaci zawinionej) od przestępstwa fałszowania lub podrabiania wody lub środka spożywczego (art. 440 k.c. w postaci umyślnej i art. 452 § 2 k.c. w postaci zawinionej). Zatrucie przybiera formę wprowadzenia substancji o takim charakterze i w takiej ilości, że stanowią one śmiertelny potencjał lub poważne zagrożenie dla zdrowia, które należy ocenić w odniesieniu do możliwych chorób będących jego skutkiem. Korupcję można znaleźć w przypadkach, gdy zagrożenie dla zdrowia jest niewielkie. Burmistrz został skazany za przestępstwo zawinionego przekupstwa, ponieważ najpierw sąd, a następnie sąd apelacyjny uznały, że bakteryjne i wirusowe zapalenie jelit, na które cierpieli mieszkańcy wioski, samoistnie ustąpiło i że żadna z obrażonych osób nigdy nie była zagrożona śmiercią (Sąd Kasacyjny, Sekcja IV, 15/02/2024, nr 6773).