11 fascynujących faktów o Emily Dickinson

1. Emily Dickinson nie była zwolenniczką tradycyjnej interpunkcji. 

Podejście Dickinson do poezji było niekonwencjonalne. Jak ujawniają jej oryginalne rękopisy, przeplatała swoją twórczość wieloma myślnikami o różnej długości i orientacji (horyzontalnej i wertykalnej), lecz pierwsi redaktorzy pozbyli się niekonwencjonalnych znaków, publikując jej poezję bez oryginalnych notacji. Uczeni wciąż dyskutują nad tym, jak niecodzienna interpunkcja Dickinson wpływała na rytm i przekaz jej wierszy. Oryginalne manuskrypty można znaleźć na https://www.edickinson.org/works. 

2. Dickinson była buntowniczką. 

Oprócz interpunkcji, Dickinson buntowała się w kwestiach religii oraz przyzwoitości społecznej. Chociaż do trzydziestki regularnie uczęszczała do kościoła, nazywała się ‘poganką’ i pisała na temat wyższości nauki nad religią. Dickinson nigdy nie wyszła za mąż ani nie miała dzieci, zazwyczaj unikała też interakcji społecznych, woląc komunikować się z przyjaciółmi raczej za pomocą listów. 

3. Dickinson nigdy nie opublikowała niczego pod swoim nazwiskiem. 

Thomas Wentworth Higginson, przyjaciel i mentor Dickinson, chwalił jej zdolności pisarskie i innowacyjność, ale zniechęcał do publikowania wierszy, prawdopodobnie dlatego, że obawiał się, iż szersza publika nie będzie w stanie rozpoznać (ani zrozumieć) jej geniuszu. W latach 1850-1878 dziesięć wierszy i jeden list Dickinson zostały opublikowane w gazetach i czasopismach, ale nie wyraziła zgody na wydanie żadnego z nich, ani też nie zostały przypisane jej z imienia. Chociaż Dickinson mogła próbować opublikować część swoich prac – na przykład w 1883 roku wysłała cztery wiersze do Thomasa Nilesa, który redagował powieść Louisy May Alcott Małe Kobietki – swoją twórczość pozwalała czytać zazwyczaj przyjaciołom i zbierała ją w małe książki domowej roboty. Pierwszy tom poezji Dickinson ukazał się w 1890 roku, cztery lata po jej śmierci. 

4. Miała problemy ze wzrokiem w okolicach trzydziestego roku życia.

Dickinson zaczęła mieć problemy z oczami w 1863 roku. Jasne światło ją raniło, a oczy bolały, gdy próbowała czytać i pisać. W następnym roku odwiedziła dr. Henry’ego Willarda Williamsa, szanowanego okulistę w Bostonie. Chociaż nie znamy diagnozy Williamsa, historycy spekulują, że miała zapalenie tęczówki. Podczas leczenia poetka musiała zrezygnować z czytania, pisać tylko ołówkiem i przebywać w przyćmionym świetle. Do 1865 roku objawy ustąpiły. 

5. Dickinson spędziła całe życie w pobliżu rodziny.

Chociaż Dickinson przez większość swojego dorosłego życia pozostawała w izolacji od świata, utrzymywała bliskie stosunki z bratem i siostrą. Jej brat, Austin, mieszkał po sąsiedzku w posiadłości zwanej Evergreens, wraz ze swoją żoną i trójką dzieci. Dickinson przyjaźniła się blisko z żoną Austina, Susan. Regularnie wymieniały ze sobą listy. Siostra Dickinson, Lavinia, również niezamężna, mieszkała z nią w rodzinnym domu Dickinsonów. 

6. Tożsamość osoby, którą kochała Dickinson, pozostaje tajemnicą.

Dickinson nigdy nie wzięła ślubu, ale jest życie nie było pozbawione miłości. W trzech Master Letters, napisanych w latach 1858-1862, Dickinson zwraca się do ‘Mistrza’, tajemniczego mężczyzny, w którym zakochana. Uczeni sugerują, że ‘Mistrzem’ mógł być mentor poetki, redaktor gazety, wielebny, student z Armhest, Bóg, a nawet fikcyjna postać. Niemal dwie dekady później, Dickinson rozpoczęła relację z sędzią Otisem Lordem, owdowiałym przyjacielem jej ojca. Lord oświadczył się poetce w 1883 roku, ale nie otrzymał odpowiedzi i zmarł w 1884 roku.

7. Dickinson mogła cierpieć na stany silnego niepokoju.

Historycy nie są pewni, dlaczego Dickinson wycofała się ze świata jako młoda dorosła. Teorie dotyczące jej samotniczej natury obejmują przypadłości takie jak skrajny niepokój i epilepsja, bądź po prostu pragnienie skupienia się na poezji. Matka Dickinson cierpiała na silną depresję w 1855 roku, a ona sama napisała w liście z 1862 roku, że doświadczyła ‘terroru’, o którym nie mogła nikomu powiedzieć. Bardzo tajemnicze. 

8. Mitem jest, że Dickinson nosiła jedynie biel.

Z powodu samotniczej natury, rozprzestrzeniały się legendy i mity na temat charakteru oraz ekscentryczności Dickinson. Przed śmiercią, Dickinson często nosiła białą suknię i przekazała rodzinie, że chce zostać pogrzebana w białej trumnie i szacie. Rozpowszechniana szeroko plotka, że nosiła się jedynie na biało, była jednak nieprawdziwa. W jednym z listów nawiązała do posiadanej, brązowej sukni, a zdjęcia ukazują ją w ciemnych ubraniach. Od kilkudziesięciu lat Amherst Historical Society i Emily Dickinson Museum wystawiają znaną, białą suknię poetki (a także jej replikę).

9. Kochanka brata redagowała i publikowała jej twórczość.

W 1883 roku, brat Dickinson, Thomas, rozpoczął romans z pisarką Mabel Loomis Todd. Todd i Emily Dickinson wymieniały listy, ale nigdy nie spotkały się osobiście. Po śmierci Dickinson, młodsza siostra poetki, Lavinia, poprosiła Todd o pomoc w zorganizowaniu publikacji jej wierszy. Todd połączyła siły z Thomasem Higginsonem, by zredagować i opublikować prace Dickinson, tworząc dziwaczną dynamikę rodzinną pomiędzy bratem, siostrą i szwagierką Dickinson. Po opublikowaniu pierwszego tomu w 1890 roku, Todd i Higginson wydali drugi zbiór poezji Dickinson w następnym roku. Todd pisała nawet artykuły, a także wygłaszała wykłady na temat wierszy Emily. Następnie zajęła się redakcją listów Dickinson i trzeciego tomu jej poezji. 

10. Dickinson miała dobrą rękę do roślin.

Przez całe życie Dickinson była zapalonym ogrodnikiem. Na terenie rodzinnego majątku uprawiała setki kwiatów, sadziła warzywa i pielęgnowała jabłonie, wiśnie oraz grusze. Zajmowała się również rodzinną szklarnią, w której znajdowały się jaśminy, gardenie, goździki i paprocie, a także często odwoływała się do roślin w swojej twórczości. Emily Dickinson Museum, mieszczące się na terenie dawnej posiadłości Dickinsonów, niedawno przeprowadziło renowację ogrodu i szklarni. Archeolodzy zasadzili jabłonie i grusze na gruncie, mają też nadzieję na znalezienie nasion z tamtych czasów, by wykorzystać je do przyszłych nasadzeń. 

11. Siostrzenica Dickinson dodała słowa ‘Called Back’ na jej nagrobku.

15 maja 1886 roku, Dickinson zmarła w swoim domu w Amherst z powodu choroby nerek lub, jak sugerują obecnie uczeni, ciężkiego nadciśnienia. Jej pierwszy nagrobek na West Cemetery w Amherst zawierał jedynie inicjały Emily, E. E. D. (od Emily Elizabeth Dickinson). Jej siostrzenica, Martha Dickinson Bianchi, podarowała później ciotce nowy nagrobek, z wygrawerowanym imieniem poetki, datą urodzin i śmierci, a także słowami ‘Called Back”, nawiązującymi do powieści Hugha Conwaya pod tym samym tytułem, którą Dickinson uwielbiała czytać. W ostatnim liście napisanym przez Dickinson przed śmiercią (do kuzynów), napisała tylko ‘Called back’.