Piękna wioska w Peak District z mroczną przeszłością

Ogólny widok na wieś Eyam, Derbyshire

Dzięki przepięknym kamiennym domkom i wspaniałej scenerii, wieś Eyam z pewnością nie wygląda inaczej niż inne wsie w Peak District. Ta wspaniała wioska, w pobliżu miejscowości Bakewell, charakteryzuje się pięknymi, wąskimi uliczkami i jest ulubionym miejscem dla przyjezdnych przez cały rok.

Spacerując po tej wiosce w sercu parku narodowego możesz jednak zauważyć rzeczy, które są nieco niezwykłe – dziwne skupiska nagrobków w nietypowych miejscach, znaki dla „domków zarazy” i chorobliwe symbole czaszki i kości krzyżowej wyryte na grobach. Odwiedź to miejsce w Noc Ognia, a zamiast spalonej figury Guya Fawkesa zobaczysz gigantycznego szczura. Wszystko to wskazuje na mroczną historię Eyam i na to, że zyskało ono miano „Wioski Zarazy”.

Podczas epidemii dżumy w latach 1665-1666 wioska stała się znana z samoograniczenia, które pomogło zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby na pobliskie populacje.

Niestety ponad 250 mieszkańców Eyam straciło życie. Zaraza dotarła do Eyam wraz z dostawą zapchlonego materiału z Londynu, który został wysłany do lokalnego krawca. Kilka dni po otwarciu przesyłki jego pomocnik George Viccars padł ofiarą okropnej choroby, która wkrótce rozprzestrzeniła się po całym domu.

Mieszkańcy zwrócili się do dwóch wielebnych z Eyam, Williama Mompessona i Thomasa Stanleya, po wskazówki i podjęli drastyczne środki, aby powstrzymać rozprzestrzenianie się zarazy. Wokół wsi ustanowiono granicę, izolując jej mieszkańców od świata zewnętrznego i zapewniając, że nikt nie będzie mógł wejść ani wyjść.

Zachęcano do chowania zmarłych jak najszybciej i jak najbliżej miejsca śmierci, aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się zarazy. Nabożeństwa odbywały się również w naturalnie ukształtowanym amfiteatrze zewnętrznym, w XVII-wiecznej wersji społecznego dystansu.

Zaopatrzenie było dostarczane do wioski poprzez umieszczenie go na linii granicznej, a mieszkańcy zostawiali pieniądze w studni nasączonej octem, starając się je zdezynfekować. Według kościoła w Eyam, 273 osoby zmarły na dżumę, a niektóre rodziny zostały całkowicie wyniszczone, donosi Manchester Evening News.

Chata, w której mieszkał George Viccars, pierwsza ofiara dżumy w Eyam.

Wysiłki mieszkańców odegrały od tego czasu istotną rolę w tym, jak społeczeństwa radzą sobie z epidemią chorób zakaźnych, podczas gdy prowadzone są badania nad genami potomków ocalałych. Eyam odrodziło się po pladze i stało się centrum produkcji butów i jedwabiu, a także wydobycia fluorytu.

Dzisiaj Eyam opiera się głównie na turystyce i nadal można zobaczyć wiele cech, które określają to miejsce jako Wioskę Zarazy. Podczas spaceru po okolicy zauważysz tablice na różnych domkach poświęcone byłym mieszkańcom, którzy ulegli zarazie, podczas gdy kościół St Lawrence posiada witraż, który przypomina o działaniach mieszkańców wioski.

Tuż za wioską znajdują się groby rodziny Riley, gdzie Elizabeth Hancock pochowała swojego męża i sześcioro z siedmiorga dzieci. Na południe znajduje się Cucklet Church, formacja skalna, w której odbywały się nabożeństwa kościelne na świeżym powietrzu. Można też zobaczyć Studnię Mompessona, gdzie mieszkańcy wsi zostawiali monety na zaopatrzenie.

Spacer po Eyam jest przepełniony atmosferą i nie sposób zignorować bogatą historię wioski. Wieki po zamknięciu, Eyam wita odwiedzających, aby mogli dowiedzieć się o jej przeszłości, a także cieszyć się pięknym krajobrazem, który ją otacza.

Wybierz się na relaksujący spacer po samej wiosce, zatrzymując się na przekąski w kawiarniach i pubach Eyam, w tym w The Miners Arms, przytulnym pubie z XVII wieku. Na dłuższy spacer wybierz się pięciomilową trasą, która wyprowadzi Cię z wioski przez grobowce Riley do pobliskiej wioski Stoney Middleton.