Skóra zmumifikowanego dinozaura została zmiażdżona przez starożytne krokodyle

Skóra rozkłada się znacznie łatwiej niż kości, więc niezwykle rzadko można znaleźć skamieniałą skórę dinozaura. Nowe badania nad 7-metrowym (23 stóp) Edmontozaurem, rodzajem roślinożernego hadrozaura, znalezionego w 1999 roku w pobliżu miasta Marmarth w Północnej Dakocie, rzuciły światło na to, jakie czynniki pozwoliły skórze przetrwać eony. „Ślady ugryzień były naprawdę nieoczekiwane. Uważano, że tkanka miękka nie zachowałaby się, gdyby została uszkodzona przed zakopaniem w ziemii, więc szkody spowodowane przez mięsożerców są tym, co naprawdę sprawiło, że zaczęliśmy myśleć o tym, jak powstają te skamieliny” – powiedziała Stephanie Drumheller-Horton, paleontolog z Wydział Nauk o Ziemi i planetologii Uniwersytetu Tennessee, współautor nowego badania. 

Paleontolodzy uważali, że dinozaur lub jakiekolwiek prehistoryczne stworzenie musi zostać zakopany bardzo szybko, aby zachować tkankę miękką – ale tak nie było w przypadku tego hadrozaura. Naukowcy uważają, że ślady ugryzień na ramieniu hadrozaura pochodziły od starożytnego krewnego krokodyla, ale nie są pewni, jakie zwierzę drapało lub zgrzytało jego ogonem – chociaż prawdopodobnie było większe. Nie jest jasne, czy zabiły go rany na ramieniu i ogonie, czy też zadali je padlinożercy po jego śmierci. Jednak to nieszczęście dinozaura pozwoliło zachować jego skórę, wyjaśnił Drumheller-Horton. „Aby spróbować ująć to w jak najmniej obrzydliwy sposób – przebicie skóry pozwoliło uciec gazom i płynom związanym z późniejszym rozkładem. To pozostawiło wydrążoną skórę do wyschnięcia. Naturalnie zmumifikowana skóra może przetrwać od tygodni do miesięcy nawet w dość wilgotnym środowisku, a im dłużej tam przebywa, tym bardziej prawdopodobne jest, że ulegnie skostnieniu” – powiedziała. Skóra hadrozaura dostarczyła jednak wielu informacji na temat wielkości i wzorów łusek na jego ciele, a także ilości masy mięśniowej – w oparciu o to, jak ekspansywna jest skóra w tym obszarze. Nie uważa się, aby niebieskawy kolor skamieniałej skóry odzwierciedlał to, jakiego koloru by był, gdyby jeszcze żył. Jednak mogła mieć na to wpływ wysoka zawartość żelaza w skałach podczas procesu fosylizacji.
Choć często przedstawiany jako zielonkawo-szary, kolor większości dinozaurów jest w dużej mierze nieznany. Badania nad skamieniałymi piórami dinozaurów wykazały, że niektóre z nich były zaskakująco kolorowe.

„Skóra rozkłada się znacznie łatwiej niż kości, więc potrzebne są inne i rzadziej obserwowane procesy, aby zachować skórę wystarczająco długo, aby skamieniała” – powiedział współautor badań Clint Boyd, starszy paleontolog z North Dakota Geological Survey. Powiedział, że było prawdopodobnie mniej niż 20 prawdziwych „mumii” dinozaurów z kompletnymi lub prawie kompletnymi zestawami szczątków z tkanką miękką.
"Ujmując to w kontekście, w mojej karierze znalazłem tysiące skamieniałości, ale tylko jedno z zachowanych odcisków skóry (odcisk skóry, a nie sama zachowana skóra) i nigdy nie znalazłem takiego, który miałby zachowaną skórę” – powiedział Boyd w e-mailu.

Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie "PLOS One" w środę.