Pierwszy wampir był Serbem, a oto gdzie i jak wszystko się zaczęło.

Leemage / Getty Images

Legendy o niektórych potworach są jeszcze straszniejsze od ich hollywoodzkich interpretacji. Tak jest właśnie w przypadku najpopularniejszego słowiańskiego monstrum – wampira. 

Ogólnie wiadomo, że słowo „wampir” jest jednym z rzadkich, a może nawet i jedynym słowem z języka serbskiego, którego używa się na całym świecie, pisze Blic. 

Niemniej, w wampiry nie wierzyli tylko Serbowie. To demoniczne stworzenie znają w różnych formach i pod różnymi imionami wszystkie słowiańskie narody, a szczególnie te, które żyją na Bałkanach i w Ukrainie. 

Stworzenia te nazywa się różnymi imionami, takimi jak strzygi, krwiopijcy, mamidła, afryty, czy upiory (serb. upiri). Z tego ostatniego właśnie pochodzi serbska nazwa „wampir”. 

Niektóre wersje opowieści o wampirach istnieją od niepamiętnych czasów. Istnieje mnóstwo różnych przesłanek o tym jak wyglądają, powstają i jak można je zabić. 

Według legend osoba, która była zła albo nie załatwiła wszystkich swoich spraw przed śmiercią, kiedy umrze może zmienić się w wampira, który później terroryzuje wieś ssąc krew, dusząc i zabijając ludzi oraz zwierzęta gospodarskie. 

Wierzy się, że wampiry są zazwyczaj aktywne nocą. Więc ludzie, czując, że w otoczeniu dzieje się coś dziwnego, kiedy w niewyjaśniony sposób zaczynają ginąć ludzie i bydło, wieczorami byli szczególnie ostrożni i zamykali w domu okna i drzwi na klucz. 

Dowody na to, że ludzie wierzyli w wampiry istnieją od wieków. Archeolodzy w Bułgarii i Polsce znajdowali ciała z sercami przebitymi kołkami albo odciętą głową położoną w nogach. Za najskuteczniejszą broń przeciwko wampirowi Słowianie uważali głogowy kołek. 

Najbardziej znanym serbskim wampirem jest Sava Savanović, bohater z serbskiej opowieści Posle devedeset godina Milovana Glišicia, na podstawie której nakręcony został film Leptirica. Powiązany jest z nim młyn wodny na wsi Zarožje w okolicach Valjeva. 

Jednak pierwszym „udokumentowanym’’ wampirem jest Petar Blagojević. 

Uważa się, że termin „wampir” został pierwszy raz użyty w austriackiej gazecie „Wiennerschen Diarium”, w raporcie, który został wydany w 1725 r, w okresie kiedy duża część Serbii była pod władzą monarchii Habsburgów (1717–1739). 

Według raportu zatytułowanego Vampir von Kisilevo, we wsi Kisiljevo, znajdującej się w gminie Veliko Gradište, zmarł pewien Petar Blagojević, a kilka tygodni po jego śmierci w ciągu 24 godzin zginęło jeszcze dziesięć osób i miały tam miejsce inne zagadkowe zjawiska. 

Ci ludzie, którzy zginęli po śmierci Blagojevicia, jak napisano w raporcie, rzekomo widzieli na łożu śmierci duszącego ich Petra. Nawet jego małżonka zarzekała się, że jej mąż nieboszczyk pojawił się u niej w śnie i chciał aby dała mu swoje kierpce. Przestraszona uciekła ze wsi i ślad po niej zaginał. 

Dlatego też wysłano z Wiednia komisarza i lekarzy aby zbadali to zjawisko. Otworzyli oni trumnę, w której spoczywał Blagojević. Ku ogólnemu zdumieniu okazało się, że jego ciało było w doskonałym stanie, jakby był nadal żywy i nie wydzielało ono żadnego nieprzyjemnego zapachu, którego można się było spodziewać. Rzekomo w jego ustach znaleziono ślady świeżej krwi. 

Ponieważ „udowodniono”, że Petar Blagojević, bądź Plogojovitz (jak jego nazwisko zapisali Austriacy), jest rzeczywiście wampirem, jego ciało zostało przebite kołkiem i spalone.  

Do dziś na cmentarzu w Kisiljevie znajduje się bezimienny grób, który uważa się za miejsce spoczynku Petra Blagojevicia. 

Po sytuacji z Blagojeviciem pojawiały się przesłanki o drugich potencjalnych wampirach. Między innymi o żołnierzu, który walcząc w Grecji rzekomo zabił wampira, ale przyniósł „zarazę” do wsi Medveđa koło Trstenika. Po jego śmierci i to miejsce „opanowały” wampiry. 

W XVIII i XIX wieku Europą zawładnęła prawdziwa wampirza histeria. Widywano je w różnych formach: jako potwory z ostrymi zębami, człekokształtne stwory bez kości składające się z krwi, a jeszcze inni uważali, że mogą być niewidzialne i umieją zmieniać postać. 

Popularyzację wampirów w literaturze, jak i później w komiksach i filmach przypisuje się przede wszystkim irlandzkiemu pisarzowi Bremowi Stokerowi i jego powieści Drakula. Powieść ta jest oparta na historycznej postaci Włada Palownika, wołoskiego wojewody z XV wieku, znanego z okrutnych metod torturowania i zabijania, jak na przykład nabijanie na pal. 

Niemniej, antybohater Stokera został poprzedzony opowiadaniem Johna Williama Polidori pod tytułem Wampir. Jest ono poprzednikiem romantycznej wersji wampira, jaką znamy dziś.