Przed Salem: Pierwsze amerykańskie polowanie na czarownice

Pod koniec marca 1662 roku, John i Bethia Kelly opłakiwali śmierć 8-letniej córki w swoim domu w Hartford, Connecticut. Mała Elizabeth była zdrowa jeszcze kilka dni wcześniej, kiedy wróciła do domu z sąsiadką, Goodwife Ayres. Przejęci żałobą rodzice, szukając jakiegokolwiek wyjaśnienia dla swojej straty, uznali zdarzenie za działanie diabła.

Byli przekonani, że Elizabeth została opętana przez Goody Ayres. Państwo Kelly zeznali, że ich córka zachorowała w nocy po powrocie do domu z sąsiadką i krzyczała: „Ojcze! Ojcze! Pomóż mi, pomóż mi! Goodwife Ayres jest nade mną. Dusi mnie. Klęczy na moim brzuchu. Połamie mi wnętrzności. Szczypie mnie. Zrobi mi siniaki”.

Po śmierci Elizabeth wypłynęło wiele oskarżeń o czary, wskazywano na licznych mieszkańców miasteczka. Histeria ogarnęła Hartford, miasto, które pokolenie wcześniej było świadkiem pierwszej egzekucji podejrzanej o czary kobiety w koloniach amerykańskich. 26 maja 1647 roku Alse (Alice) Young z Windsor, Connecticut, została skazana na szubienicę wzniesioną na placu Zgromadzenia w Hartford, na którego miejscu obecnie znajduje się Connecticut's Old State House.

Czarostwo było jednym z dwunastu przestępstw grożących karą śmierci, według praw kolonialnych Connecticut z 1642 roku. Prawne precedensy, na które powoływali się pobożni koloniści-purytanie miały wyższe, boskie uzasadnienie: biblijne fragmenty takie jak Księga Wyjścia 22:18 („Nie pozwolisz żyć czarownicy”) i Księga Kapłańska 20:27 („Mężczyznę albo kobietę, u których jest duch zwodniczy albo wróżbita, należy ukarać śmiercią”).

Po publicznym powieszeniu Young przynajmniej pięciu innych mieszkańców Connecticut spotkało podobny los. Jednak to w Hartford w 1662 roku, 30 lat przed niesławnymi procesami czarownic w Salem, wybuchła histeria polowania na czarownice, która doprowadziła do siedmiu procesów i czterech egzekucji.

Krótko po śmierci Elizabeth Kelly, pobożną Ann Cole nagle dotknęła choroba i drżała gwałtownie, wypowiadając bluźnierstwa. Według jednej z ówczesnych relacji, Cole cierpiała na „dziwne napady, podczas których ona (lub raczej, jak sądzono, diabeł używający jej ust) przez pewien czas przeprowadzała rozmowy”. Cole obwiniała o swoje opętanie sąsiadkę Rebeccę Greensmith, którą jedna z osób z miasteczka opisała jako „osobę zdemoralizowaną, ignorancką i dość wiekową”, a inni podejrzewali o czary w odniesieniu do przypadku Państwa Kelly. Oskarżeni zaczęli posądzać innych, nawet swoje małżonki, o bycie prawdziwymi czarownicami. W wyniku tej spirali przemocy, sąsiedzi zaczęli składać zeznania przeciwko sobie nawzajem. Mąż Goody Ayres, być może w celu ocalenia żony, dołączył do chóru oskarżycieli Greensmith.

Najbardziej obciążające zeznania rzekomo pochodziły od samej Greensmith, która miała przyznać się do „znajomości z diabłem” i powiedziała, że „w Boże Narodzenie mieli odbyć radosne spotkanie”, aby zawrzeć pakt. Greensmith oskarżyła swojego męża i dodała, że spotkała się w lesie z siedmioma innymi czarownicami, w tym Goody Ayres, Mary Sanford i Elizabeth Seager. Sąsiedzi zeznali, że widzieli Seager tańczącą z innymi kobietami w lesie i gotującą tajemnicze mikstury w czarnych kotłach.

Dwóch podejrzanych poddano próbie wypłynięcia, w trakcie której związano im ręce i stopy, a następnie wrzucono do wody, aby przetestować teorię głoszącą, że czarownice nie mogą zatonąć. Po przeprowadzeniu procesu zostali oskarżeni „o brak bojaźni Bożej w oczach, zawarcie znajomości z Szatanem, wielkim wrogiem Boga i ludzkości i, z jego pomocą, działanie w sposób nadnaturalny”. Wyrok sądu brzmiał: „Zgodnie z prawem Bożym i ustanowionym prawem tej wspólnoty, zasługujecie na śmierć”.

Rebecca Greensmith przyznała się w sądzie. Nathaniel Greensmith utrzymywał, że jest niewinny. Oboje spotkali się z tym samym losem: szubienicą. Sanford również została skazana na szubienicę. Po ich egzekucjach Cole, jak podają relacje, odzyskała zdrowie. Ayres uciekła z Hartford, podczas gdy Seager została ostatecznie skazana za czary w 1665 roku, chociaż gubernator unieważnił wyrok w następnym roku. Mary Barnes z Farmington w stanie Connecticut również padła ofiarą polowania na czarownice w regionie i została stracona razem z Greensmithami.

Cztery egzekucje podejrzanych o czary w Hartford były ostatnimi w Connecticut. Inna histeria wybuchła w Fairfield w stanie Connecticut w 1692 roku, ale żadna ze skazanych tam osób nie spotkała się z wyrokiem śmierci. Connecticut przeprowadziło swój ostatni proces czarownic w 1697 roku, pół wieku po egzekucji Alse Young. W tym okresie doszło do 46 procesów i co najmniej 11 egzekucji.

Potomkowie niektórych z tych 11 kolonistów starają się o pośmiertne ułaskawienia i przeprosiny podobne do tych, które miały miejsce w Massachusetts dla ofiar procesów czarownic w Salem. Jednak poprzednie rezolucje w legislaturze stanowej Connecticut nie wyszły z komisji, a stanowa Komisja Ułaskawień i Warunkowych Zwolnień ma również politykę polegającą na nieudzielaniu pośmiertnych ułaskawień. Obecnie potomkowie naciskają na proklamację gubernatora w celu oczyszczenia imion swoich przodków.