Skąd pochodzi słowo „barbarzyńca”?

Starogreckie słowo "bárbaros", od którego pochodzi, oznaczało "gaworzącego" i miało charakter onomatopeiczny: dla Greków osoby mówiące w innych językach wydawały niezrozumiałe dźwięki ("bar bar bar"). Podobne słowa występują w językach indoeuropejskich, w tym w sanskrycie, gdzie "barbara" oznacza "jąkanie".

To starożytni Rzymianie, którzy pierwotnie sami byli definiowani jako barbarzyńcy, jako pierwsi przekształcili sposób używania tego terminu. Pod koniec Cesarstwa Rzymskiego słowo "barbarzyńca" zaczęło odnosić się do wszystkich obcokrajowców pozbawionych greckich i rzymskich wartości, zwłaszcza różnorakich plemion i armii wywierających nacisk na granice Rzymu. Nie istniała nigdy jedna, zjednoczona grupa barbarzyńców, i wiele z tych plemion - w tym Gotów, Wandalów, Sasów, Hunów, Piktów i innych - na przestrzeni lat zmieniało sojusze lub walczyło u boku sił rzymskich przeciwko innym barbarzyńskim armiom. Późniejsi uczeni rozwinęli to znaczenie słowa, odnosząc się do ataków na kultury uważane za "cywilizowane" (czy to starożytne Chiny, czy starożytny Rzym) przez zewnętrznych wrogów, którzy nie podzielają tradycji ani struktury tej cywilizacji.

Obecnie przymiotnik "barbarzyński" najczęściej używany jest do opisania czynu  brutalnego lub okrutnego, niemal dzikiego lub prymitywnego i niecywilizowanego (lub wszystko powyżej), podczas gdy "barbarzyńca" to osoba, która popełnia takie czyny lub przejawia takie cechy. Ta bardzo ogólna i wyraźnie negatywna definicja, w porównaniu z greckim lub rzymskim znaczeniem, jasno ilustruje, jak daleko wyrażenie "barbarzyńca" zostało odcięte od swoich starożytnych korzeni.