USS Harder: Wrak sławnej łodzi podwodnej z Drugiej Wojny Światowej znaleziony niedaleko Filipin

Zdjęcie: Tim Taylor i Lost 52/US Navy

USS Harder leży na północ od Filipińskiej wyspy Luzon na głębokości około 900 metrów, ustawiony pionowo i niemal całkowicie nietknięty, z wyjątkiem uszkodzeń za jego wieżą dowodzenia, które zostały spowodowane przez japońską bombę głębinową, poinformowało NHHC w komunikacie prasowym. Harder zatonął podczas bitwy 24 sierpnia, 1944, razem ze wszystkimi 79 marynarzami znajdującymi się na jego pokładzie, podczas swojego szóstego patrolu mającego na celu wspomóc Stany Zjednoczone w odzyskaniu Filipin z rąk okupujących je Japończyków. „Harder został poświęcony w drodze do zwycięstwa. Nie możemy więc zapomnieć o tym, że zwycięstwo oraz wolność mają swoją własną cenę”, stwierdził Samuel J. Cox, dyrektor NHHC oraz emerytowany amerykański admirał. Według historii marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, Harder zatopił dwa japońskie eskortowce niedaleko od półwyspu Bataan 22 sierpnia, 1944, po czym wyruszył na północ wzdłuż wybrzeża Luzonu razem z dwoma innymi łodziami podwodnymi w poszukiwaniu nowych celów. W bitwie z japońskim eskortowcem CD-22 o poranku 24 sierpnia Harder wystrzelił trzy torpedy, z których to żadna nie trafiła celu, po czym został zatopiony przez eskortowca po jego piątym ataku bombami głębinowymi, według japońskich zapisów historycznych cytowanych przez NHHC. Poinformowało, że lokalizacja wraku Harder’a została potwierdzona przez dane z projektu Lost 52, utworzonego przez Tim Taylor, dyrektora generalnego Tiburon Subsea, i mającego na celu odnaleźć wraki 52 utopionych amerykańskich łodzi podwodnych. Grupa ta wcześniej zlokalizowała przynajmniej sześć takich wraków, twierdzi NHHC. „Jesteśmy wdzięczni względem Lost 52 za danie nam szansy na ponowne uhonorowanie bohaterstwa załogi służącej na łodzi znanej pod pseudonimem „Hit ‘em Harder”, mówi Cox, nawiązując do znanego motta tejże łodzi. NHHC oświadczyło, że owy wrak jest „ostatecznym miejscem spoczynku żeglarzy, którzy oddali swoje życia w obronie swojej ojczyzny i powinien być szanowany przez wszystkie strony jako grób wojenny”. 

Filipiny, które były wtedy terytorium Stanów Zjednoczonych, zostały najechane przez Japonię po ich ówczesnym ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941. Wraz z nadejściem wiosny w 1942 siły filipińskie i amerykańskie na terenie Luzon poddały się siłom Tokyo, po czym Japonia użyła przechwyconego archipelagu do obrony swoich tras zaopatrzeniowych z Wschodnich Indii do południowo wschodniej Azji. Jednakże już w połowie roku 1944 Stany Zjednoczone systematycznie odbijały japońskie zdobycze na terenie Pacyfiku i planowała już lądowania mające na celu odbicie Filipin. Harder, którego motto brzmiało wtedy „Hit ‘em Harder”, był kapitanowany przez komodora Samuel Dealey, który został pośmiertnie odznaczony medalem honoru, czyli najwyższym odznaczeniem w Stanach Zjednoczonych, za jego akcje podczas piątego patrolu Hardera trwającego od marca do lipca 1944. Podczas tego patrolu zatopił trzech japońskich niszczycieli i najprawdopodobniej zniszczył lub krytycznie uszkodził dwa następne, i wszystko to w przeciągu zaledwie czterech dni, twierdzi Muzeum Medali Honoru. Strona owego muzeum na temat Dealey opisuje jedną wyjątkowo wstrząsającą konfrontacje. Będąc pod ciągłym atakiem ze strony japońskiego niszczyciela, Dealey nakazał bezpośredni strzał torpedowy w dziób szarżującego niszczyciela, manewr opisany jako „prosto przez gardło” przez zapisy historyczne w muzeum. „Na odległości około 1400 metrów Dealey wystrzelił trzy torpedy i rozkazał zanurzenie się łodzi. Gdy Harder przemieszczał się około 24 metrów pod niszczycielem, został on uderzony przez dwie z wystrzelonych torpedy, co wywołało fale uderzeniowe które wstrząsnęły Harder’a. Na czterech poprzednich patrolach na które został wysłany po jego wprowadzeniu do służby 2 grudnia 1942, Harder zatopił 14 japońskich okrętów wojennych oraz statków handlowych, według danych z Muzeum Medali Honoru.