Wojna koreańska nigdy oficjalnie się nie zakończyła. Oto dlaczego...

10 sierpnia 1950, Południowokoreański oficer piechoty kieruje oddziały na linie frontu Wojny Koreańskiej. Konflikt wybuchł wcześniej tamtego lata, kiedy Korea Północna najechała Koreę Południową. Walki ciągnęły się przez trzy lata, lecz traktat pokojowy nigdy nie został podpisany. 
ŹRÓDŁO: PHOTOGRAPH BY THE AP

25 czerwca 1950 roku atak z zaskoczenia ze strony Korei Północnej na Koreę Południową, wzniecił wojnę między państwami komunistycznymi a kapitalistycznymi, o kontrolę Półwyspu Koreańskiego. Z powodu Wojny Koreańskiej rozgrywającej się w latach 1950-1953 śmierć poniosły miliony ludzi, a Korea Północna i Południowa zostały trwale podzielone. 

Mimo tego, że w Stanach Zjednoczonych Wojna Koreańska została przezwana “wojną zapomnianą” ze względu na brak zainteresowania podczas jej trwania i po zakończeniu konfliktu, to jej spuścizna jest ogromna. Nie dość, że wciąż ma wpływ na kwestie geopolityczne (oficjalnie nigdy się nie zakończyła), to również rozpoczęła precedens dla prowadzenia wojen przez Prezydentów Ameryki, bez zgody Kongresu. 

Wojna ma swoje korzenie w okupacji Korei przez Japonię w latach 1910-1945. Po zakończeniu II Wojny Światowej, gdy Alianci zaczęli rozbrajać Cesarstwo Wielkiej Japonii, los Korei stał się kartą przetargową między Stanami Zjednoczonymi a ZSRR. 
Poprzednie państwa sojusznicze przestały sobie ufać i aby kontrolować się nawzajem, w 1948 roku ustanowiły dwa osobne państwa koreańskie, oddzielone granicą wzdłuż 38-ego równoleżnika - szerokości geograficznej, która przecina Półwysep. Korea Północna stała się państwem socjalistycznym, przewodzonym przez Kim Il Sunga i wspieranym przez ZSRR, a Korea Południowa państwem kapitalistycznym, pod przewodnictwem Rhee Syngmana, mającym poparcie Stanów Zjednoczonych. 

Miano nadzieję, że dwa państwa spowodują równowagę sił w Azji Wschodniej, lecz wkrótce stało się jasne, że żadne z państw nie uznawało się nawzajem. Po serii starć na granicy, w czerwcu 1950 roku Korea Północna najechała na swojego południowego sąsiada. Ta inwazja wznieciła wojnę zastępczą między dwoma mocarstwami atomowymi i była pierwszym konfliktem Zimnej Wojny. 

Stany Zjednoczone wywarły presję na nowo utworzoną Radę Bezpieczeństwa ONZ, żeby zezwoliła na użycie siły, w celu pomocy Korei Południowej. Prezydent Harry Truman bez pytania Kongresu o zgodę, zaangażował wojsko w tę sprawę, co samo w sobie ma moc wypowiedzenia wojny. Był to pierwszy raz, kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do konfliktu zagranicznego na dużą skalę, bez oficjalnego wypowiedzenia wojny. 

„Nie jesteśmy na wojnie” - powiedział Truman prasie 29 czerwca 1950. „Korea Południowa została bezprawnie zaatakowana przez zgraję bandytów, którzy sąsiadują z Koreą Północną.” Pomimo pytań, czy Truman nie nadużył autorytetu prezydenta, zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w konflikt, było oficjalnie uznawane jako „akcja policyjna”. 

Stany Zjednoczone zakładały, że wojna będzie wkrótce wygrana, ale ten pogląd wkrótce okazał się błędny. W początkowych dniach konfliktu, siły ONZ przekroczyły granicę Korei Północnej i posuwały się w kierunku granicy komunistycznych Chin, które w odpowiedzi wysłały ponad trzy miliony żołnierzy do Korei Północnej. W międzyczasie ZSRR zaopatrywało i trenowało wojska Korei Północnej i Chin oraz wysyłało pilotów na misje powietrzne przeciwko siłom ONZ. 

Do lata 1951 roku, Wojna Koreańska osiągnęła niebezpieczny impas i wojska osadziły się wzdłuż 38 równoleżnika. Liczba ofiar rosła. Negocjacje zaczęły się w lipcu, ale obie strony nie mogły dojść do porozumienia w kwestii losu jeńców wojennych. Mimo tego, że wielu jeńców pochwyconych przez siły amerykańskie nie chciało wracać do swoich krajów ojczystych, Korea Północna i Chiny nalegały na ich repatriację, jako warunek pokoju. Podczas napiętych serii wymiany jeńców poprzedzających zawieszenie broni w 1953, ponad 75 tys. jeńców komunistycznych zostało zwróconych, a ponad 22 tys. zbiegło, bądź szukało azylu. 

27 lipca 1953, Korea Północna, Chiny i Stany Zjednoczone podpisały zawieszenie broni. Korea Południowa jednakże była przeciwna kontynuowaniu podziału Korei i nie zgodziła się na rozejm, ani nie podpisała formalnego traktatu pokojowego. Dlatego też mimo tego, że walki się skończyły, formalnie wojna nigdy nie dobiegła końca. 

Wciąż nie jest jasne, ilu ludzi poniosło śmierć w Wojnie Koreańskiej. Blisko 40 tys. żołnierzy amerykańskich i szacunkowo 46 tys. wojsk Korei Południowej zostało zabitych. Liczba ofiar śmiertelnych była jeszcze wyższa na północy, gdzie szacunkowo 215 tys. wojsk północnokoreańskich i 400 tys. żołnierzy chińskich zmarło. Ale przeważająca większość zabitych (do 70 procent) była cywilami. Oblicza się, że aż cztery miliony cywilów mogło ulec śmierci, a Korea Północna w szczególności została zdziesiątkowana przez bombardowania i broń chemiczną. 

Wielu żołnierzy pozostało również zaginionych pod koniec wojny. Gdy wojna się skończyła, około 80 tys. żołnierzy południowokoreańskich zostało złapanych w Korei Północnych. Korea Północna zaprzeczyła zarzutom więzienia ich, ale dezerterzy i urzędnicy z Korei Południowej informują, że pochwyceni żołnierze zostali poddani pracy przymusowej. Miejsce pozostania większości z tych jeńców, nigdy nie będzie znane. Jednakże, w czerwcu 2020 roku Stany Zjednoczone zidentyfikowały i zwróciły 147 południowokoreańskich jeńców wojennych, których zwłoki zostały przekazane przez Koreę Północną w 2018 roku. W międzyczasie ponad 7,5 tysiąca żołnierzy wciąż pozostaje zaginionych. 

Siedemdziesiąt lat po rozpoczęciu wojny, Korea jest wciąż podzielona. Nadzieja na ponowne zjednoczenie na krótko zaiskrzyła w 2000 roku, kiedy to oba państwa wydały wspólne oświadczenie, że poczynią „zdecydowane wysiłki” w kierunku zjednoczenia, oraz w 2018 roku po spotkaniu, w którym przywódcy krajów uścisnęli sobie dłonie, i objęli się w uścisku. Niestety, te nadzieje wkrótce wygasły i w lipcu Korea Północna wysadziła w powietrze wspólne biuro, które służyło jako ambasada pomiędzy walczącymi państwami. 

Ale podczas, gdy Wojna Koreańska w większości zatarła się we wspomnieniach Amerykanów – przyćmiona przez II Wojnę Światową i Wojnę w Wietnamie – precedens rozpoczęty przez działania Trumana w Korei, został użyty przez Prezydentów Stanów Zjednoczonych, jako usprawiedliwienie interwencji militarnych w Wietnamie, Iraku i Afganistanie, oraz misji ONZ w Bośni i Haiti. Pierwsza w swoim rodzaju decyzja jest od tamtej pory przedmiotem debat. Niezadeklarowana, nierozwiązana i w dużej mierze zapomniana, niepokojąca spuścizna wojny, trwa po dziś dzień.