Zdjęcie: Maud Lervik
Kiedy miałam 20 lat, zdiagnozowano u mnie autyzm. Pamiętam, że byłam w szoku. Co to naprawdę znaczy być autystycznym?
Autyzm to szerokie spektrum, trochę jak paleta kolorów z różnymi odcieniami i wariacjami. Łączy nas to, że postrzegamy świat inaczej niż większość, czyli neurotypowi.
Ponieważ jestem autystyczna, słowa mogą się mieszać. Dlatego często jestem źle rozumiana w kontekście społecznym, jeśli ciągle nie myślę o wszystkim, co robię i mówię. Często wydaje mi się, że staję się trochę dziwna, co wszystkim psuje nastrój - nie robiąc tego celowo.
Nie zawsze rozumiem znaczenie słów, które ludzie wypowiadają, tak jak inni mogą mieć trudności ze zrozumieniem mnie.
Przed postawieniem diagnozy starałam się maskować, czyli ignorować i ukrywać swoje cechy autystyczne. Być może była to strategia przetrwania polegająca na byciu częścią społeczności społecznej. Ale w rzeczywistości byłam przygnębiona, wyczerpana i zdezorientowana.
Czasami czuję się, jakby reszta społeczeństwa mnie oślepiała, ponieważ widzę rzeczy inaczej. Oznacza to, że czuję, że inni próbują zdefiniować moją rzeczywistość za mnie. Jakbym była za głupia, żeby zrobić to sama.
Postanowiłam otwarcie mówić o tym, że jestem autystyczna. Tak więc, na szczęście, kilka rzeczy na moich studiach w teatrze muzycznym zostało załatwionych. Na przykład w mojej klasie nie śpiewa się piosenek z gwizdami, bo jestem wrażliwa na ten dźwięk.
Martwię się jednak, jak to będzie w życiu zawodowym. Aby dostać pracę na scenie, potrzebne są kontakty i dobra reputacja. Boję się jednak, że stanę się „trudną dziewczyną”, nad którą często panuje duża kontrola.
Mimo, że był to długi i trudny proces, cieszę się, że zostałam zdiagnozowana. Dało mi to lepsze zrozumienie tego, kim jestem, co jest we mnie niewiarygodnie dobrego i nad czym muszę popracować. Po prostu więcej samoświadomości i pewności siebie.
Myślę, że byłoby łatwiej, gdyby więcej ludzi wiedziało, co to znaczy być autystycznym. Nie próbuj wrzucać nas do tego samego pudełka. Osoby z autyzmem często wyglądają jak „normalni” ludzie. Możemy czuć się tak samo jak ty.
Wszyscy jesteśmy tak samo różni. Następnym razem, gdy spotkasz kogoś, kto jest otwarty na temat autyzmu, zapytaj go, jak to jest dla niego, i nie zakładaj, kim on jest. Myślę, że wtedy będzie nam wszystkim łatwiej.